Σαν τον κορμό του πλάτανου. Ξύλο εξουθενωμένο και ξύλο ζώπυρο. Ξύλο της καρτερίας και ανταρτεμένο. Πάνω που λες ο θάνατος θα συλλαβίσει την έξοδο, πάνω που λες δεν πάει λοιπόν αυτό το παραμύθι παρακάτω, νερό υπόγειο αναβάλλει - και το μηδενισμένο αντέχει, και πάλι κύκλους γράφει, πλέκει τραγούδια τους λυγμούς και ιστορεί την εμμονή του ήλιου την αλάθευτη. Και υψώνεται. (π. μπουκάλας, οπόταν πλάτανος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου