By sea-girls wreathed with seaweed red and brown
Till human voices wake us, and we drown.
Στην αρχή, ο Τομπίας παρακολουθούσε τη θάλασσα όπως αυτοί που τη γνωρίζουν καλά, με το βλέμμα καρφωμένο σ' ένα μόνο σημείο του ορίζοντα. Την έβλεπε ν' αλλάζει χρώματα. Την έβλεπε να σβήνει και να ξαναγίνεται αφρισμένη και βρώμικη, να ρεύεται και να βγάζει σκουπίδια όταν οι μεγάλες βροχές αναστάτωναν τη θυελλώδη χώνεψή της. Σιγά-σιγά έμαθε να την παρακολουθεί όπως αυτοί που ξέρουν καλύτερα, δίχως ούτε να την κοιτάζει, αλλά δίχως να μπορεί να την ξεχάσει, ακόμα και στον ύπνο του.
