[humanity] closed for business

Σαν τον κορμό του πλάτανου. Ξύλο εξουθενωμένο και ξύλο ζώπυρο. Ξύλο της καρτερίας και ανταρτεμένο. Πάνω που λες ο θάνατος θα συλλαβίσει την έξοδο, πάνω που λες δεν πάει λοιπόν αυτό το παραμύθι παρακάτω, νερό υπόγειο αναβάλλει - και το μηδενισμένο αντέχει, και πάλι κύκλους γράφει, πλέκει τραγούδια τους λυγμούς και ιστορεί την εμμονή του ήλιου την αλάθευτη. Και υψώνεται. (π. μπουκάλας, οπόταν πλάτανος)

Ξέχασε τ' όνομά της όπως ξεχνάς 

να κάνεις κάτι μέσα στη μέρα. 

(θ. σ. la folie 13)

μέχρι που σκοτεινιάζουνε τα πάντα και

γίνεται εύκολη η φυγή δε βλέπεις τη σκια σου και δε σε ρωτά κανείς ποιον έχασες τι ψάχνεις στο σημείο που διχάζεται ο δρόμος 

(ο κήπος των πριγκίπων, ν. μπακόλας)

μια ανεξέλεγκτη ζωή που να μην είμαι υποχρεωμένος κάθε φορά στη δική σου αγκαλιά να νιώθω το ίδιο που αισθανόμαστε όταν αρχίζει ο χειμώνας και βγάζουμε τα μάλλινα απ' το σεντούκι κοιτάζουμε με προσοχή τα φθαρμένα γάντια τα παλιά πουλόβερ τα κασκόλ κι αναγκαζόμαστε να κάνουμε τη σκέψη ότι μπορούν να φορεθούν αφού δε βρίσκουμε μιαν άλλη λύση και κείνη τη χρονιά μέχρι να 'ρθει η άλλη άνοιξη να ζεσταθεί το φυλλοκάρδι μας γιατί επιστρέφοντας στο ίδιο το σημείο απ' όπου είχαμε ή ενομίζαμε ότι είχαμε ξεκινήσει διαπιστώνουμε πως η γραμμή που γράψαμε είν' ένας κύκλος ένας ατέρμονος κοχλίας και ότι η φθορά είναι αναπόφευκτη η κατανάλωση του έργου E=mc2 πως πρέπει να πληρώσει το m το δικό μας το δικό σου το δικό μου τέλος πως όσο και αν είμαστε απρόθυμοι δυσκίνητοι διστακτικοί το έργο θα 'χει πια συντελεστεί θα είναι μια σπατάλη από δύσπνοιες άσπρα μαλλιά και πονεμένα κόκκαλα χαμένες οδοντοστοιχίες μια σταθερή ποσότητα χλωροφόρμιου και αναλγητικών και επιδέσμων

Mad girl's love song.

"I shut my eyes and all the world drops dead;
I lift my lids and all is born again.
(I think I made you up inside my head.)

The stars go waltzing out in blue and red,
And arbitrary blackness gallops in:
I shut my eyes and all the world drops dead.

I dreamed that you bewitched me into bed
And sung me moon-struck, kissed me quite insane.
(I think I made you up inside my head.)

God topples from the sky, hell's fires fade:
Exit seraphim and Satan's men:
I shut my eyes and all the world drops dead.

I fancied you'd return the way you said,
But I grow old and I forget your name.
(I think I made you up inside my head.)

I should have loved a thunderbird instead;
At least when spring comes they roar back again.
I shut my eyes and all the world drops dead.
(I think I made you up inside my head.)"

sylvia plath
σαν σήμερα

[hellebore]

και τα σύγνεφα πήγαιναν. Είχαν αρχίσει κάτι ζουγραφιές στους ορίζοντες σαν έρωτες -σε πέτρα σκληρή- σκαλισμένοι. Κι έβλεπες να γίνετ' εκεί ένα όνειρό σου σαν φοίνικας, ή ένα μυστικό σου παραπέρα, σαν ψάρι.

(από το σόλο του φίγκαρω του γ.σκαρίμπα)

ubiquitus / despite the illusion

σου το 'χω ξαναπει:

η ομορφιά

στο κενό
ξεφεύγει
με 299.792.458
μέτρα
το δευτερόλεπτο

σε ολόκληρο το χώρο
και ολόκληρο
το χρόνο

παρ(ελθ)ούσα

crash and burn and crash again

l(a

le
af
fa

ll

s)
one
l

iness

η σκια της ψυχής μου

απομακρύνεται προς μια δύση αλφαβήτων

ομίχλη βιβλίων

και λέξεων.

e.e.cummings / federico garcia lorca
[μπύρεςτοαπόγευμα/περαστικέςσυζητήσεις/οιμέρεςπερνάνεξερ......]

exulansis

If the moon smiled, she would resemble you.
You leave the same impression
Of something beautiful, but annihilating.
Both of you are great light borrowers.
Her O-mouth grieves at the world; yours is unaffected,
And your first gift is making stone out of everything.
I wake to a mausoleum; you are here,
Ticking your fingers on the marble table, looking for cigarettes,
Spiteful as a woman, but not so nervous,
And dying to say something unanswerable.

The moon, too, abases her subjects
But in the daytime she is ridiculous.
Your dissatisfactions, on the other hand,
Arrive through the mailslot with loving regularity,
White and blank, expansive as carbon monoxide.

No day is safe from news of you,
Walking about in Africa maybe, but thinking of me

(Sylvia Plath, "The Rival")

δεν ήσουν πάντα μπλε

~into my arms~

We have lingered in the chambers of the sea

By sea-girls wreathed with seaweed red and brown

Till human voices wake us, and we drown.

Στην αρχή, ο Τομπίας παρακολουθούσε τη θάλασσα όπως αυτοί που τη γνωρίζουν καλά, με το βλέμμα καρφωμένο σ' ένα μόνο σημείο του ορίζοντα. Την έβλεπε ν' αλλάζει χρώματα. Την έβλεπε να σβήνει και να ξαναγίνεται αφρισμένη και βρώμικη, να ρεύεται και να βγάζει σκουπίδια όταν οι μεγάλες βροχές αναστάτωναν τη θυελλώδη χώνεψή της. Σιγά-σιγά έμαθε να την παρακολουθεί όπως αυτοί που ξέρουν καλύτερα, δίχως ούτε να την κοιτάζει, αλλά δίχως να μπορεί να την ξεχάσει, ακόμα και στον ύπνο του.

(T.S.Eliot, "The Love Song of J. Alfred Prufrock" / G.G.Márquez, "Η Θάλασσα του Χαμένου Χρόνου")

beauty goes 299 792 458 m / s

κι ένα λευκό γιασεμί
γέμιζε μάτια
το παρασκήνιο

Ay que bonito es volar

A las dos de la mañana

A las dos de la mañana

Y ay que bonito es volar, ay mamá

Volar y dejarse caer

En los brazos de tu hermana

En los brazos de tu hermana

Y hasta quisiera llorar

"σαν απόηχος τραγουδιού που σε επισκέπτεται απρόσκλητα για να σου κάνει συντροφιά, όταν δεν ξέρεις πώς να πεις αυτό που σε πονάει, και το τραγούδει λέει τα λόγια που εσύ δεν μπορείς να πεις"

(παράπλευρες καθημερινές απώλειες, περικλής κοροβέσης)

Reaching for...

The art of losing isn’t hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn’t hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother’s watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn’t hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn’t a disaster.

—Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan’t have lied. It’s evident
the art of losing’s not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.

"One Art", Elizabeth Bishop

Μετατοπίσεις.

αν δεν αλλάξεις θέση
ν' αλλάξει η βαρύτητα

μέσα σου

δεν θα το καταλάβεις

(θαλύπη: 
μια μοναδική κοφτερή λεπτομέρεια)

ψάχνω αλήθεια

μια γωνιά

να στέκομαι

πάνω στις λέξεις

(προοπτική)

και απο 'κεί

να πέφτω

"Ο στοχασμός δεν έχει ανάγκη αποτελέσματα: ο στοχασμός μπορεί να έχει ως στόχο τον εαυτό του και μόνο. Εγώ στοχάζομαι δίχως λέξεις και πάνω στο τίποτα. Αυτό που μου κάνει τη ζωή δύσκολη είναι το να γράφω."  Clarise Lispector

Criptomnesia.

«Η Πτήση»
(Δ. Περοδασκαλάκης)

Λέω κι απόψε να δοθώ στον άνεμο

Μιά γύρα της ψυχής μου για να κάνω

Απόψε που έχει καταιγίδα.

Κι απαγορεύονται οι πτήσεις και οι πλόες.

Είναι ευκαιρία ένα ταξίδι στον αιθέρα

Χωρίς τους βόμβους μηχανών

Ανάγκη κάθε τόσο η ψυχή

Την πτήση της να κάνει στο κενό.

θυμάμαιθυμάμαιθυμάμαι

νότεςκαιλαμαρίνες

γεμάτες λόγια

πτώσεις

ελεύθερες

θαλάσσια τέρατα / βυσσινόκηπος [homenaje]

από την παραλία στο βυσσινόκηπο: Λένα Κιτσοπούλου

[Ξεροκατάπια. Έφτυσα πάνω στον καθρέφτη. Γύρισα το βλέμμα μου προς την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Στο διπλανό μπαλκόνι, ακριβώς κάτω από το φεγγάρι, ένα χοντρό παιδί με πορτοκαλί μπρατσάκια προσπαθούσε να καβαλήσει τα κάγκελα. Να περάσει από την έξω μεριά. Η χοντρή πίσω από τον τοίχο έκλαιγε γοερά και κάθε τόσο ψέλλιζε την λέξη "αχινός" μέσα από τα δόντια της.

Ξανακοιτάχτηκα στον καθρέφτη μου και είδα το πρόσωπό μου στραπατσαρισμένο, το στόμα μου ορθάνοιχτο και τα μάγουλά μου γεμάτα δάκρυα. Άκουσα ένα ουρλιαχτό μέσα στη νύχτα. Μετά από ώρα κατάλαβα ότι ήταν δικό μου.] 

Απόσπασμα: "Θαλάσσια τέρατα", Το Μάτι του Ψαριού, Λένα Κιτσοπούλου

291826120815

δεν μπορώ να μην κοιτάξω
μια πόρτα
αν την ακούσω να ανοίγει
κάθε μορφή με μαγνητίζει
και σκαλώνω
περισσοτερο
με τους ανθρώπους
που μπαίνουν μέσα βιαστικά
και δεν προλαβαίνω
να τους δώσω όνομα
γιατί μένω με την απορία
και την αγάπη
μετέωρη
μην τύχει και ήταν εσύ


(like the circles that you find
in the windmills of your mind)

Εμείς ο κήπος και η παραλία με τα άλογα.

γιατί, όταν σου λέω ότι αγαπήσαμe

την ίδια γυναίκα, νομίζεις ότι εννοώ ταυτόχρονα;   

                 

η νύχτα η υπομονή η άγνοια ο έρωτας

https://www.youtube.com/watch?v=AWg1MkRXBa4