Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

[humanity] closed for business


Σαν τον κορμό του πλάτανου. Ξύλο εξουθενωμένο και ξύλο ζώπυρο. Ξύλο της καρτερίας και ανταρτεμένο. Πάνω που λες ο θάνατος θα συλλαβίσει την έξοδο, πάνω που λες δεν πάει λοιπόν αυτό το παραμύθι παρακάτω, νερό υπόγειο αναβάλλει - και το μηδενισμένο αντέχει, και πάλι κύκλους γράφει, πλέκει τραγούδια τους λυγμούς και ιστορεί την εμμονή του ήλιου την αλάθευτη. Και υψώνεται. (π. μπουκάλας, οπόταν πλάτανος)


Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

μέχρι που σκοτεινιάζουνε τα πάντα και


γίνεται εύκολη η φυγή δε βλέπεις τη σκια σου και δε σε ρωτά κανείς ποιον έχασες τι ψάχνεις στο σημείο που διχάζεται ο δρόμος 

(ο κήπος των πριγκίπωνν. μπακόλας)

μια ανεξέλεγκτη ζωή που να μην είμαι υποχρεωμένος κάθε φορά στη δική σου αγκαλιά να νιώθω το ίδιο που αισθανόμαστε όταν αρχίζει ο χειμώνας και βγάζουμε τα μάλλινα απ' το σεντούκι κοιτάζουμε με προσοχή τα φθαρμένα γάντια τα παλιά πουλόβερ τα κασκόλ κι αναγκαζόμαστε να κάνουμε τη σκέψη ότι μπορούν να φορεθούν αφού δε βρίσκουμε μιαν άλλη λύση και κείνη τη χρονιά μέχρι να 'ρθει η άλλη άνοιξη να ζεσταθεί το φυλλοκάρδι μας γιατί επιστρέφοντας στο ίδιο το σημείο απ' όπου είχαμε ή ενομίζαμε ότι είχαμε ξεκινήσει διαπιστώνουμε πως η γραμμή που γράψαμε είν' ένας κύκλος ένας ατέρμονος κοχλίας και ότι η φθορά είναι αναπόφευκτη η κατανάλωση του έργου E=mc2 πως πρέπει να πληρώσει το m το δικό μας το δικό σου το δικό μου τέλος πως όσο και αν είμαστε απρόθυμοι δυσκίνητοι διστακτικοί το έργο θα 'χει πια συντελεστεί θα είναι μια σπατάλη από δύσπνοιες άσπρα μαλλιά και πονεμένα κόκκαλα χαμένες οδοντοστοιχίες μια σταθερή ποσότητα χλωροφόρμιου και αναλγητικών και επιδέσμων