Σ' εκείνη την πόλη περνούσαμε τις μέρες μας πίνοντας μπύρες στο bar της γωνίας, κάτω απ' το σπίτι μας. Όλες τις μέρες. Στις 16:30, με ακρίβεια καθημερινής απραξίας, περνούσε ο Μιγκέλ-Άνχελ. Ψηλός και αδύνατος με την καμπούρα του και τα ελάχιστά του δόντια στεκόταν πάντα λίγο πάνω από το τραπέζι μας και ρωτούσε:
- ¿Os gusta la policia?
Εμείς ανταλλάζαμε δυο βλέμματα γεμάτα περιφρόνηση κι έπειτα σε γλώσσα σπαστή αλλά γεμάτη ειρωνεία απαντούσαμε πως «όχι». Σε ποιόν αρέσει η αστυνομία άλλωστε; Ο Μιχαήλ Άγγελος, ελληνιστί, έσμιγε ανεπαίσθητα τα φρύδια (ίσως να τον ενοχλούσε και ο ήλιος), ζητούσε να στρίψει τσιγάρο κι ύστερα έφευγε με βήμα αργό, μεσημεριανό. Κλείσαμε εκεί, έτσι, έξι μήνες.
Δυό μέρες πριν τον τελευταίο καφέ σ' αυτό το μπαρ και σ' αυτή την πόλη ήρθε ξανά και στάθηκε από πάνω μας ο άστεγος, φανατικός καπνιστής και καθημερινός μας επισκέπτης.
- Σας αρέσει η αστυνομία;
- Πάλι τα ίδια. Όχι. Γιατί να μας αρέσει;
Άναψε το τσιγάρο του και στράφηκε στο διπλανό τραπέζι.
- ¿Os gusta la policia?, ψέλλισε.
- We don't understand... Απάντησε το ζευγαράκι που μάλλον ερχόταν από το βορρά.
- Poetry, τους απάντησε. You like poetry? επανέλαβε και ζήτησε ένα κομμάτι χαρτί.
Κάθισε δίπλα κι άρχισε να γράφει. Λίγο μετά άφησε το χαρτί στο τραπέζι μας. Το ζευγαράκι δεν το ήθελε. Έγραφε:
Es tan dificil
saberme, descubrirme,
esta es mi primera obligación;
y ya no tengo fuerza
para vivir este cuerpo
que en tantos cuerpos
ha muerto;
solo locura fantástica
el nada de alguien
sin argumentos
el todo de nadie
que todos conocen
y la soledad
de un gigante soñador
que nunca aparece en sus sueños.
Είναι τόσο δύσκολο
να με γνωρίσω, να με ανακαλύψω,
αυτή είναι η πρώτη μου υποχρέωση∙
και πια δεν έχω δύναμη
να ζήσω αυτό το σώμα
που σε τόσα σώματα
έχει πεθάνει∙
μονάχα τρέλα εκπληκτική
το τίποτα κάποιου
χωρίς επιχειρήματα
το όλα του κανένα
που όλοι γνωρίζουν
και η μοναξιά
ενός γιγάντιου ονειρευτή
που ποτέ δεν εμφανίζεται στα όνειρά του.
- ¿Os gusta la poesia? ρώτησε και έφυγε.
Σας αρέσει η ποίηση;
Granada, 8-7-2014
Miguel Angel
