Social capital.

Σημ.  In sociology, social capital is the expected collective or economic benefits derived from the preferential treatment and cooperation between individuals and groups. Although different social sciences emphasize different aspects of social capital,  they tend to share the core idea "that social networks have value". Just as a screwdriver (physical capital) or a university education (cultural capital or human capital) can increase productivity (both individual and collective), so do social contacts affect the productivity of individuals and groups. 

This is the law of the plague: to teach 

when it is clean and when it is unclean

http://www.youtube.com/watch?v=LEKuX8arORc

Broken chords can sing a little.

Μνήμες πραγμάτων που συνέβησαν σ' ενα κόσμο που υπάρχει μόνο στα "τι θα γινόταν, αν;".

Time present and time past
Are both perhaps present in time future
And time future contained in time past.
If all time is eternally present
All time is unredeemable.
What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation.
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door that we never opened
Into the rose-garden.

(κι όμως, ολόκληρος ο χώρος κι ολόκληρος ο χρόνος 

υπάρχουν στη στιγμή που οι φύλακες συναντιούνται)

Glue wings onto flowers there and feed those flowers to that horse. 

And then glue wings onto flowers all over again.

Have love, (oh baby) we'll travel..

Κατερίνα Γώγου: πάντα έτη μακριά, σήμερα είκοσι.

Αποφασιστική, επιφυλακτική, περήφανη, άπελπις, μετέωρη,

σταθερή, απολογητική, εξομολογητική, λυτρωμένη, αλύτρωτη, πικραμένη.

Μητέρα. Κόρη. Γυναίκα. Επανάσταση. Ηθοποιός. Ποιήτρια.

Πάει. Αυτό ήταν.

Χάθηκε η ζωή μου φίλε

μέσα σε κίτρινους ανθρώπους

βρώμικα τζάμια

κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.

Άρχισα να γέρνω

σαν εκείνη την ιτιούλα

που σου ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου.

Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.

Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.

Κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

Φωνή αληθινή ενός ανθρώπου που αναλώθηκε πολύ, εκεί,

στο κέντρο μιας ουτοπίας που άλλοτε πίστεψε κι άλλοτε αρνήθηκε 
(παντα όμως στο ακέραιο).

"Πίστευα χρόνια πως η τέχνη είναι διαφυγή και λύτρωση...

Με το δεξί μου χέρι σηκωμένο στον ουρανό -πράξη αλήθειας- ταπεινά κι όχι ταπεινωμένη λέω πως η τέχνη δε με λύτρωσε κι ούτε διέφυγα απ' τις απόκρημνες στροφές της τρέλας. Όσοι ακόμη ορκίζονται στο όνομά της και δεν ψεύδονται, σωστά κάνουν. Δεν ήρθε ο καιρός... Γιατί η τέχνη περιέχει άμετρο εγωκεντρισμό. Η τέχνη -εγώ για 'μένα μιλάω- γουόκμαν στ' αυτιά μου και πατίνια στα πόδια, στα χρώματά σου, στη μοναξιά σου να ρολάρεις..."

Ονόμαζε την αυτοκαταστροφή χόμπυ. 
Ενα παιχνίδι ισορροπίας μεταξύ ζωής και θανάτου.

"Αυτό το ταξίδι ξέρω.
Να πεθαίνω και ν' ανασταίνομαι."

Έγραφε ποίηση στοιχισμένη στ' αριστερά.

13.

Ναι. Έτσι είναι όπως τα λες.

Άμα ψάξεις βαθιά

βρίσκεις σπίτια δίπατα

πουχουν στο κατώι πύλινα δοχεία

λίγη ώρα μακρυά από τη θάλασσα

και κοψοχρονιάς.

Και στο βουνό είν’ όμορφα

με δέντρα και ποτάμια

με γυναίκα και μια γίδα είσαι εντάξει.

Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει

ν’ αλλάξουμε τον κόσμο

κι αυτό δε γίνεται με εξοχή.

Τόχαμε πει αυτό.

Ψάχναμε να βρούμε όπλα

Ξέραμε

πως όλοι πεθαίνουνε

αλλά υπάρχουνε θάνατοι που βαραίνουνε

γιατί διαλέγουν οι ίδιοι τον τρόπο.

Και μεις αποφασίσαμε

το θάνατο στο θάνατο

γιατί αγαπάγαμε πολύ τη ζωή.

Ξέρω πως υπάρχουνε ατελείωτες ακρογιαλιές

και δέντρα μες στη θάλασσα

κι ο έρωτας είναι σπουδαίο πράμα.

Αλλά έπρεπε πρώτα να τελειώνουμε με τα γουρούνια.

Ήρθες εδώ και κάπνιζες

κοιτώντας τα σανίδια.

Ήσουν αόριστος και μακρινός

κοκκίνιζες σαν τα κορίτσια

ούτε κουβέντα για όλα αυτά

ούτε κι εγώ σου μίλησα

σουπα μονάχα «μη χάνεσαι»

και συ μου είπες «ναι μωρέ»

κι έφυγες ξεχνώντας τα τσιγάρα σου.

Έδωσα μια και γώ

έτσι όπως έχω δει

να κάνετε οι άντρες

και τρύπησα με το δάχτυλο

πέρα για πέρα το πακέτο.

Δεν ήτανε κι η μάρκα μου «μωρέ».

3.

Με το κεφάλι θρύψαλα

απ’ τη μέγγενη των παζαριών σας

την ώρα της αιχμής και κόντρα στο ρεύμα

θ’ ανάψω μια μεγάλη φωτιά

και κει θα ρίξω όλα τα Μαρξιστικά βιβλία

έτσι που να μη μάθει ποτέ η Μυρτώ

τα αίτια του θανάτου μου.

Μπορείτε να της πείτε

πως δεν άντεξα την Άνοιξη ή πως πέρασα με κόκκινο.

Ναι. Αυτό είναι πιο πιστευτό.

Με κόκκινο. Αυτό να πείτε.

26.

σημείωμα της άλλης μέρας.

ΜΑΝΟΥΛΑ

σου αφήνω 200δρχ. να πάρεις απ’ τη λαϊκή φασολάκια απ’ αυτά που λέει ο ποιητής γιατί τ’ άλλα είναι ακριβά και δε φτάνουνε. Νάχουνε πολύ ζουμί να βουτάμε. Βγάλε ένα κλειδί για το παιδί. Όλα τα χάνει μες στο δρόμο. Πέρνα του το σ' ένα κορδόνι στο λαιμό βρες ένα χρώμα γαλανό να μη στεναχωριέται. Έτσι όπως το πάει θα μένει πάντα έξω. Βάλε σ' ένα ποτήρι του κρασιού κάτι λουλουδάκια που ζωγράφισα την ώρα που κοιμόσταστε. Θα σας αρέσουν. Και πρόσεχε ρε μάνα πού πλένεις τα τζάμια, έκοψες απ' τη χαλκομανία την πατούσα του ακροβάτη και τώρα αγριοκοιτάει εμένα που στέκει μετέωρος στο τεντωμένο σκοινί. Πέταξε να παν στο διάολο τα νάυλον σακουλάκια που μαζεύεις θα μας πνίξουνε και τις πρωτομηνιές με τους αγιασμούς που μας ραίνεις στόχω πει εκατομμύρια φορές δε μ' αρέσουν αυτά.

Σ' ΑΓΑΠΑΩ.Μη νομίζεις ξέρω πόσο κουράζεσαι να ζωντανεύεις τα όνειρα. Μα το παιδί είναι μικρό κι εγώ στριμωγμένη. Μη βάλεις πάλι τις φωνές και μουρμουράς μονάχη πως όλο ζω με ψέματα έμαθα και το παιδί κι είμαι ονειροπαρμένη.

Δεν ξέρω όμως μάνα άλλο τρόπο να ζώ.

Είναι κι αυτός μάνα ένας τρόπος να ζήσεις.

Σας αγαπώ πολύ και τις δύο. Μην κλαις.

Πάω να κοιμηθώ.

Έχω να ονειρευτώ

-λεπτομέρειες δηλαδή μείνανε-

απ' αύριο δε θα κλαίει κανένας.

32.

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.

Να  το θυμάσαι Μαρία. 

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη 

-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα. 

Άκου θάρθει καιρός 

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς 

δε θα βγαίνουν στην τύχη 

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές 

με γερμένους απέξω 

Και τη δουλειά  

θα τη διαλέγουμε 

δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια. 

Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα 

κι άλλοι με νότες. 

Να φυλάξεις μονάχα 

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό 

λέξεις και έννοιες σαν και αυτές 

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός 

για το μάθημα της ιστορίας. 

Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί. 

Και θαρθούνε κι άλλοι. 

Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά- 

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω 

κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο: 

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος". 

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!  

Παρ' όλα αυτά Μαρία. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ 

ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ...

Η ΓΛΩΣΣΑ. Από τα ομορφότερα δώρα φύσης και ανθρώπου προς άνθρωπο, αλώθη. Εννοιες και λέξεις προδώσανε τον Ανθρωπο. Παραπληροφορούνε. Μετατράπηκαν,για τους πιο ευαίσθητους, σε μοναχικό τρομώδες παραλήρημα. Οι υπόλοιποι; Καμμιά ερώτηση, καμμιά απάντηση, καμμιά επικοινωνία. Η μαγεία των αριθμών μετατράπηκε στο εξευτελιστικό "Πόσα;" 

    Δεν είμαι σοφή,ούτε φιλόσοφη.Δεν ξέρω καν αν είμαι ηθοποιός ή ποιήτρια.Γι αυτό που είμαι σίγουρη για μένα είναι πως αγαπάω με ερωτικό πάθος τον Άνθρωπο. Ζητάω ταπεινά συγχώρεση απ αυτούς που αληθινά σκύψανε στην ψυχή του Ανθρώπου,είτε σα διανοούμενοι ή σαν τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη-παραδείγματα γραφής,ψυχής,θρύλου,ζωής. Σ όλους τους συμπατριώτες μου-κάποιοι ασέλγησαν πάνω τους.Χάθηκαν έννοιες πρωταρχικές, όπως: σεβασμός, αλληλεγγύη, ελευθερία, αγάπη. Θεωρώ καθήκον μου να μιλήσω,γιατί είμαι σίγουρη ότι το εργαλείο γλώσσα (κώδικας για μένα ψυχής) οι όποιες πολιτικές και υψηλότερα ιστάμενες εντολές... εξετελέσθησαν με πλήρη επιτυχία. Δυστυχισμένοι κι αυτοί...

    Η Ελλάδα είναι τόπος δύναμης. Ο Ηράκλειτος πάτησε εδώ. Και όχι μόνον αυτός.Η πατρίδα είναι Φως. Ηλιος. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση:μια χούφτα γης και να υπάρχει ακόμα. Είμαστε όμως τώρα στην ύψιστη ιστορική της στιγμή. Αισθάνομαι,άλλωστε ποιος άλλος λόγος να μπαίνω σε τέτοιο θέμα,πως τώρα μπορούμε. Εχουνε όλα καταρρεύσει. Θάνατοι από φωτιά στην Ελλάδα... μπερδευτήκανε όλοι, όλα. Ξεχάσανε τον κοινό τους όρκο. Πουλάνε έναντι φαστ φουντ τον Ολυμπο,τα νησιά του Ελύτη.

    Πιστεύω πως σε κάθε Ελληνα, ό,τι όνομα και να του δίνει,κοιμάται μέσα μας ένας Χριστός. Για μένα Θεός είναι η Αλήθεια. Αυτό-πως να το πω-το όπλο μας είναι ισχυρότερο κι απ το τελειότατης επίσης εκτέλεσης όπλο οριστικού θανάτου. Μιλώ για την ηρωίνη γιατί αποδεκάτισε παιδιά. Είναι θέμα τιμής, λοιπόν, διότι πολεμιστές και πολεμίστριες είμαστε,να γείρουμε λίγο και ξανά να θυμηθούμε. Θέλω να ξαναβρεθούμε. Δε θέλω να χαθούμε.

    Κατερίνα

ΥΓ. Η θρησκεία και η πολιτική με το βήμα της χήνας τον πλανήτη μας διασχίζουνε. Τα λάβαρα στα χέρια της θρησκείας ανεμίζουνε. Τα όπλα; Η ιεραρχικά δομημένη, η πάντα ίδια κρατική εξουσία. Απ' όσο μπορώ να λέω ότι θυμάμαι, πάντα το ίδιο πίστευα. Το ίδιο για ό,τι έβλεπα κι έλεγα -και πάντα με τις λέξεις “τρελή” κι “αναρχοτρομοκράτισσα” με λιθοβολούσαν. Ύστερα από πολλά χρόνια κομμουνιστικής ακαμψίας, τσάκισα. Κι απ' το χτύπημα, έχοντας όσο μου είναι μπορετό το νου μου, αφήνομαι σαν καλαμιά ευλύγιστη, που όμως δε σπάει σ' αυτό που λέγεται μοίρα μου. Κι αυτή η αδιανόητη, ξέφρενη πορεία μου δεν είναι προς κατανάλωση. Δεν είναι για παροδικές συνεντεύξεις. Δεν είμαι αλάθητη κι είμαι βαθιά κουρασμένη. Πολλές κινήσεις μου, έτσι που έζησα, για μένα είναι βρώμικες. Ζητάω συγγνώμη.......

Έφυγε σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια (στις 3 Οκτώβρη του 1993).

"ένας θάνατος που βαραίνει, γιατί διάλεξε αυτός τον τρόπο"

Διάολε ας ήσουν τώρα εδώ γύρω να τα πούμε.

αναμνήσεις

Σκέφτομαι κάποιον σημαίνει τον ξεχνάω.
(Δίχως λήθη είναι ανέφικτη η ζωή.)

Απλώς κάποτε φροντίζουμε απ' τη λήθη μας ν' αφυπνιστούμε.

      ~Ρολάντ Μπαρτ

"Σε σκέφτομαι" σημαινει "σε ξεχναω, απλώς υπάρχουν ακόμα

στιγμές που φροντίζω να σε κάνω να επιστρέφεις".

στιγμιαίες αναστολές άφευκτης λήθης

(Εδοκίμασε να ειπη το τραγουδι του, αλλα εις το πνεύμα του

το υποβρύχιο του ήρχοντο ως ναυάγια οι λέξεις...)

Η μνήμη είναι μια βαλίτσα

Η λήθη είναι δύο

Να πάρουμε το φως απ'την αρχή

να δούμε αν επιμένει στο κάρβουνο

Εγώ δεν πείθομαι βλέπεις,

έχω τόσες φλόγες να συντηρήσω

Φλόγα πρώτη:

            Μ' ακουμπάς

            και το αίμα μου ανοίγει μεγάλα μπουμπούκια

            Στο τέλος δεν θα μείνει χώρος για μένα

Φλόγα δεύτερη:

            Να παίζεις με το μηδέν

            και να μένεις στον άσο

Φλόγα τρίτη:

            Αυτή η ένδεια

            του να μη στέκεσαι

            των θηρίων ηνίοχος

            αλλά και βορά διαδρομών

            Θέλησα το σώμα

            στην προέκτασή του σε ήλιο,

            τώρα ζητάω απ' την ποίηση

            να μου σπάσει τα χέρια

Φλόγα τέταρτη:

            Αυτή όπου ρίχνω τα σφαγμένα ποιήματα

            Αυτή που με περιμένει

Φλόγα πέμπτη (η επονομαζόμενη και κοινή):

            Τρελέ, θα πιάσουμε καμιά πυρκαγιά εδω μέσα

Θα σ' το πω όσο πιο απλά μπορώ:

Στέκομαι στη μέση της γέφυρας

 και σε περιμένω                

                              όλο σε περιμένω

Γ. Στίγκας

(they are all down below trying to breathe through water)

Le rêve

Moriarty / M. Chagall

I tripped on a poppy and felt kinda dopey
dropped on the earth with an opium yelp!

(Waltz For Debby)

[Όσα γνώρισα τα περιμένω 

Η μνήμη μου απέραντη] P.E.

στην πόλη που μυρίζει teza
ό,τι δε σκοτώνεις τη στιγμή που πρέπει
παρασιτεί

(και κανένα τέλος δεν έρχεται φυσικά)

"Ο απέραντος χώρος και η σιωπή σμίγουν και βαραίνουν την καρδιά"

(Πλέουμε σε τόσες απέραντες περιοχές που νομίζουμε ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ στον προορισμό μας.)

       Το απόγευμα συναντάμε ένα επιβατικό πλοίο που κατευθύνεται ψηλά προς τις πόλεις. Ο χαιρετισμός που ανταλλάσσουν οι σειρήνες μας με τρεις τεράστιες κραυγές προϊστορικών ζώων, τα σινιάλα των χαμένων επιβατών στη θάλασσα που παίρνουν είδηση ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκεί κοντά, η απόσταση που μεγαλώνει σιγά-σιγά μεταξύ των δύο πλοίων, τέλος ο αποχωρισμός στ' αφιλόξενα νερά, όλα αυτά μαζί και η καρδιά σφίγγεται. Αυτούς τους επίμονους δαίμονες , που έχουν αρπαχτεί από ξύλινες σανίδες, που ρίχτηκαν στη χαίτη των απέραντων ωκεανών σε αναζήτηση απομακρυσμένων νησιών, ποιος που αγαπάει τη μοναξιά και τη θάλασσα θ' αντισταθεί να τους αγαπήσει;

       Ακριβώς στη μέση του Ατλαντικού λυγίζουμε από τους άγριους ανέμους που φυσούν ασταμάτητα από τον ένα πόλο στον άλλο. Η κάθε κραυγή μας πετάει και χάνεται στον απέραντο ορίζοντα. Αλλά αυτή η κραυγή, που μέρα με τη μέρα μεταφέρεται από τον άνεμο, θα καταλήξει σε έναν από τους πόλους της γης και θ΄αντηχεί πάνω στα παγωμένα τοιχώματα, μέχρις ότου κάποιος, σε κάποια γωνιά της γης, χαμένος μέσα στο χιονένιο του κοχύλι, θα την ακούσει κι ευχαριστημένος θα χαμογελάσει.

       Λαγοκοιμόμουν κάτω από το μεσημεριανό ήλιο, όταν ένας τρομακτικός θόρυβος με ξύπνησε. Είδα τον ήλιο στο βάθος της θάλασσας, τα κύματα βασίλευαν μέσα στον ταραγμένο ουρανό. Ξαφνικά η θάλασσα έκαιγε και ο ήλιος κατέβαινε με μεγάλες παγωμένες γουλιές μέσα στο λαιμό μου. Γύρω μου οι ναύτες γελούσαν και έκλαιγαν. Ο ένας αγαπούσε τον άλλο, αλλά δεν μπορούσαν να συγχωρεθούν. Εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα την πραγματικότητα του κόσμου και αποφάσισα να δεχτώ ότι το καλό ήταν ταυτόχρονα και κακό, καθώς και ότι τα εγκλήματα ήταν μερικές φορές σωτήρια. Εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι υπήρχαν δύο αλήθειες, εκ των οποίων η μία δεν έπρεπε ποτέ να αναφερθεί.

(Έτσι έρχεται μια μέρα που όλα ολοκληρώνονται. Τότε πρέπει ν' αφήσουμε τον εαυτό μας να κυλήσει έξω από το σώμα μας, όπως κάνουν αυτοί που κολυμπούν μέχρις ότου εξαντληθούν τελείως.)

Αποσπάσματα από το ποιητικό κείμενο του Albert Camus,

Η θάλασσα σε απόσταση αναπνοής - ημερολόγιο καταστρώματος.

rêverie.

walking spanish down the hall

Ένιωθα το σπίτι γεμάτο ανθρώπους, όπως συνήθως, αλλά δεν έβλεπα κανέναν. Πιστεύω πως όλοι τους ήταν κλεισμένοι στο δωμάτιό τους, με το αυτί στημένο. Και ύστερα, γρήγορα, όλοι στα παράθυρα, λίγο αποτραβηγμένοι, κρυμμένοι πίσω απ' τις κουρτίνες, στο άκουσμα της εξωτερικής πόρτας που έκλεινε πίσω μου, έπρεπε να την είχα αφήσει ανοιχτή. Και μετά οι πόρτες ανοίγονται και όλος ο κόσμος βγαίνει, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, καθένας απ' το δωμάτιό του, και οι φωνές οι στεναγμοί, τα χαμόγελα, τα χέρια, τα κλειδιά στα χέρια, ένα μεγάλο ουφ, και η επαναφορά των παραγγελμάτων, εαν αυτό εδώ τότε εκείνο εκεί, αλλά αν εκείνο εκεί τότε αυτό εδώ, μια πραγματική ατμόσφαιρα γιορτής, όλοι κατάλαβαν, στο τραπέζι, στο τραπέζι, το δωμάτιο μπορεί να περιμένει. Όλα αυτά είναι της φαντασίας μου, φυσικά, αφού δεν ήμουν πλέον εκεί. Τα πράγματα συνέβησαν ίσως τελείως διαφορετικά, μα τι σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο τα πράγματα συμβαίνουν, απ' τη στιγμή που συμβαίνουν; Και όλα αυτά τα χείλη που με είχαν φιλήσει, αυτές οι καρδιές που με είχαν αγαπήσει (είναι με την καρδιά που αγαπάει κανείς, έτσι δεν είναι, ή το συγχέω με κάποιο άλλο πράγμα;), αυτά τα χέρια που είχαν παίξει με τα δικά μου και αυτά τα πνεύματα που παραλίγο θα μ' έκαναν δικό τους! Οι άνθρωποι είναι πράγματι παράξενοι.           

(people are strange when you're a stranger)

Γιατί ήξερα ότι δεν θα ήμουν πάντα νεός, κι ότι το καλοκαίρι δεν διαρκεί αιώνια, ούτε και το φθινόπωρο, η κακομαθημένη ψυχή μου μού το έλεγε. Τελικά της είπα ότι μέχρι εδώ ήταν. Με ενοχλούσε βαθιά, ακόμη και απούσα.

(don't say goodbye he's just leaving early)

Θαύμαζα, παρά τη σκοτεινιά, παρά την ταραχή μου, τον τρόπο που έχει το ακίνητο νερό, ή αυτό που κυλάει αργά, να ανασηκώνεται, σαν διψασμένο, προς το νερό που πέφτει. Με ρώτησε εάν ήθελα να μου τραγουδήσει κάτι. Της είπα όχι. 

(Κάθε λέξη είναι σαν μια αχρείαστη κηλίδα στη σιωπή και στο τίποτα)

Δεν ήξερα πολύ καλά πού βρισκόμουν. Έψαξα τις Άρκτους, ανάμεσα στ' αστέρια και τους αστερισμούς, αλλά δεν μπόρεσα να τις βρω. Κι όμως θα έπρεπε να είναι εκεί. Ο πατέρας μου μού τις είχε δείξει πρώτος. Μου είχε δείξει κι άλλους αστερισμούς, αλλά, μόνος μου, χωρίς αυτόν, δεν μπόρεσα ποτέ να ξαναβρώ παρά μόνο τις Άρκτους.

(Αλλά τι κι αν μια κραυγή είναι χαμηλή ή δυνατή; Αυτό που χρειάζεται είναι να σταματήσει)

Ίχνος ζωής πουθενά, λέτε, μπα, σιγά το πρόβλημα, φαντασία όχι νεχρή ακόμα, κι όμως νεκρή, καλώς, φαντασία νεκρή φανταστείτε. Νησιά, νερά, γαλάζιο, βλάστηση, μια φευγαλέα ματιά και χάθηκαν, στον αιώνα, αφήστε. Μέχρι που κατάλευκη μέσα στη λευκότητα η ροτόντα. Είσοδος δεν υπάρχει, μπείτε, μετρήστε.

αποσπάσματα από τον Πρώτο Έρωτα και τις πρόζες του Samuel Beckett

22h 12' 32"

(και πάλι) φωτογραφίες: Eugenio Recuenco

fulfilled

φωτογραφίες: Eugenio Recuenco

(fully filled - κι ας είναι η έννοια της πληρότητας σχετική)

"Ναι, όπως όλα"

Θάλασσα είναι ό,τι δεν τελειώνει.

up there -- there is a sea
up there -- there is a sea
up there -- there is a sea
the sea's the possibility
There is no land but the land

(up there is just a sea of possibilities)

There is no sea but the sea

(up there is a wall of possibilities)

There is no keeper but the key

(up there there are several walls of possibilities)

Except for one who seizes possibilities

one who seizes possibilities
(up there)         -

I seize the first possibility

is the sea around me

I was standing there 

with my legs spread like a sailor

(in a sea of possibilities) 

I felt his hand on my knee

Αγάπη είναι ό,τι δεν έγινε.

[φράσεις από το μυθιστορημα Ζ του Β.Βασιλικού 

και στιχοι από το τραγούδι Land της Patti Smith]

Ποτέ μην αφήσεις αυτή τη φλογερή θλίψη που ονομάζεται επιθυμία.

"Never let go of that fiery sadness called desire." Patti Smith

http://www.youtube.com/watch?v=gcbuG2w0Kzo

Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη

μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε μέσα στη φυγή.

Γ. Σεφέρης

(αυτ)απάτες.

γαλάζιο στα δάχτυλα

"Φράσεις! Φράσεις! Δεν είναι μήπως η παρηγοριά όλων των ανθρώπων για ένα γεγονός ανεξήγητο, για ένα κακό που μας τρώει - να βρίσκουμε μια λέξη που δεν έχει καμιά έννοια, μα που γιατρεύει;"

Λ. Πιραντέλλο (Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα)

(ως το πρωι θα 'χει ξεβαψει)

"κι αν βαφτώ από πάνω μέχρι κάτω μπλε για 'σενα;"

Θεατρική ομάδα Πέρα δώθε

Καράβια φορτωμένα ουρανό και θάλασσα.

                         Mark Rothko, Untitled

Bateaux chargés du ciel et de la mer

Paul Eluard, "La courbe de tes yeux"

Homme libre, toujours tu chériras la mer!

 "There were profound reasons for his attachment to the sea: he loved it because as a hardworking artist he needed rest, needed to escape from the demanding complexity of phenomena and lie hidden on the bosom of the simple and tremendous; because of a forbidden longing deep within him that ran quite contrary to his life's task and was for that very reason seductive, a longing for the unarticulated and immeasurable, for eternity, for nothingness. To rest in the arms of perfection is the desire of any man intent upon creating excellence; and is not nothingness a form of perfection?"

Thomas Mann, Death in Venice

"Ελεύθερε άνθρωπε, πάντοτε θ' αγαπάς τη θάλασσα!"

Charles Baudelaire, L' Homme et la Mer.

 Paolo Gioli, Finestra davanti a un albero.

"Τον τελευταίο μήνα συνήθισα να φλυαρώ, γιατί ήμουνα αναγκασμένος να μένω ολόκληρες μέρες
κλεισμένος στο καβούκι μου και να σκέφτομαι... να σκέφτομαι για όλα και για τίποτα." 

F. M. Dostoyevsky , Έγκλημα και Τιμωρία

Πιερρότοι εσύ κι εγώ κι άλλοι κοντά του.

[...]Όσοι τον θυμούνται, άλλοτε κοσμικό και άλλοτε απόκοσμο, πότε μελαγχολικό και πότε εύθυμο, άλλοτε αισιόδοξο και άλλοτε απαισιόδοξο, τώρα χαρούμενο και έπειτα θλιμμένο, σήμερα μαραζωμένο και αύριο ανθηρό, ωραίο, αλλά και άσχημο, ας τον αναπολήσουν και ας τον αναλύσουν και διαλύσουν μαζί μου εις τα "εξ ων συνετέθη" και ας εξηγήσουν την αλλοκοτοσύνη του που ήταν η πολυχρωμία των αισθητικοτήτων του[...]

[...]Και όμως ένας "πυρήνας" ανθρώπων που τα προσχήματα γι' αυτούς δεν ήταν βάθος, που τα εξωτερικά γνωρίσματα δεν αποτελούν τον άνθρωπο, που η χειρονομία γι' αυτούς είναι ο αέρας, που τα καμώματα είναι αχνός και η περιπέτεια ζωή, που βλέπουν με πίστη μες στην υπόσταση του ανθρώπου και ξεχωρίζουν το αγνό κίνητρο μέσα στην πλαστογραφημένη εκδήλωση...ένας εκλεκτός "πυρήνας" υπήρχε πάντοτε ως ρεζέρβα των σχέσεων του[...]

Αποσπάσματα από το Θεατρίνο της Ζωης του Ρώμου Φιλύρα,

φωτογραφίες του Felix Nadar.

Από το 1955 στο 2013 (και αντίστροφα).

Την 1 Δεκεμβρίου του 1955 στις 6πμ περίπου η αφροαμερικανίδα ράφτρα Ρόζα Παρκς επιβιβάστηκε στο Cleaveland Avenue Bus στο κέντρο του Montgomery (Alabama) και κάθισε σε μία από τις θέσεις που προορίζονταν “για έγχρωμους”. Όταν, λίγο αργότερα, το λεωφορείο γέμισε και 4 λευκοί ήταν όρθιοι, ο οδηγός απαίτησε να αδειάσει η πρώτη σειρά καθισμάτων “για έγχρωμους”, όπου και βρισκόταν η Ρόζα Παρκς, εκείνη αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της γεγονός που οδήγησε στη σύλληψή της. 

 -------------------------------------------  

Την Τετάρτη 10 Απριλίου 2013 στο δρομολόγιο των 13:52 της γραμμής 26 (Πλ. Ελευθερίας-Καλλιθέα) του ΟΑΣΘ, ο οδηγός του λεωφορείου επιδεικνύοντας ιδιαίτερα προσβλητική συμπεριφορά υποχρέωσε δύο έγχρωμους επιβάτες να αποβιβαστούν από το όχημα. (Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Οι δύο άντρες είχαν μόλις επιβιβαστεί από τη στάση Ρήγα Φεραίου-1 στη Νεάπολη και ετοιμάζονταν εμφανώς να βγάλουν εισιτήριο.) Όταν οι υπόλοιποι επιβάτες άρχισαν να συζητάνε μεταξύ τους το γεγονός επικρίνοντας τη στάση του οδηγού, εκείνος σταμάτησε το όχημα, στράφηκε προς αυτούς και με επιθετικότητα δήλωσε πως είναι "χρυσαυγίτης και σε όποιον αρέσει". 

Οπισθοχωρούμε με βήματα μεγάλα, ελπίζω στις "Ρόζα Παρκς" που θα μας σταματήσουν.

                                      Big Fish.  

Θα σου χαρίσω

       όλα τα σύνεργα της πνοής -

μια επιστροφή στη γελαστή ύλη

για να μάθεις φαρσί τα πουλιά 

και να μετράς τον έρωτα

                 ποτάμι ποτάμι

Ο χρόνος θα ξαναγίνει απλός

με κοντά παντελόνια

κι εγώ κρεμάμενος επι ξύλου

με την έγνοια μου στη φτερούγα

            Αυτή: το μέγα ατόπημα

~Γιάννης Στίγκας

The Melancholic Cabaret.

http://www.youtube.com/watch?v=X_hqLmxvpiI

5/4/13

When situation changes, you change yourself.

"Ε, κάνε blog τότε."

http://www.youtube.com/watch?v=mWBvcJAXwu4