Κατερίνα Γώγου: πάντα έτη μακριά, σήμερα είκοσι.

Αποφασιστική, επιφυλακτική, περήφανη, άπελπις, μετέωρη,

σταθερή, απολογητική, εξομολογητική, λυτρωμένη, αλύτρωτη, πικραμένη.

Μητέρα. Κόρη. Γυναίκα. Επανάσταση. Ηθοποιός. Ποιήτρια.

Πάει. Αυτό ήταν.

Χάθηκε η ζωή μου φίλε

μέσα σε κίτρινους ανθρώπους

βρώμικα τζάμια

κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.

Άρχισα να γέρνω

σαν εκείνη την ιτιούλα

που σου ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου.

Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.

Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.

Κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

Φωνή αληθινή ενός ανθρώπου που αναλώθηκε πολύ, εκεί,

στο κέντρο μιας ουτοπίας που άλλοτε πίστεψε κι άλλοτε αρνήθηκε 
(παντα όμως στο ακέραιο).

"Πίστευα χρόνια πως η τέχνη είναι διαφυγή και λύτρωση...

Με το δεξί μου χέρι σηκωμένο στον ουρανό -πράξη αλήθειας- ταπεινά κι όχι ταπεινωμένη λέω πως η τέχνη δε με λύτρωσε κι ούτε διέφυγα απ' τις απόκρημνες στροφές της τρέλας. Όσοι ακόμη ορκίζονται στο όνομά της και δεν ψεύδονται, σωστά κάνουν. Δεν ήρθε ο καιρός... Γιατί η τέχνη περιέχει άμετρο εγωκεντρισμό. Η τέχνη -εγώ για 'μένα μιλάω- γουόκμαν στ' αυτιά μου και πατίνια στα πόδια, στα χρώματά σου, στη μοναξιά σου να ρολάρεις..."

Ονόμαζε την αυτοκαταστροφή χόμπυ. 
Ενα παιχνίδι ισορροπίας μεταξύ ζωής και θανάτου.

"Αυτό το ταξίδι ξέρω.
Να πεθαίνω και ν' ανασταίνομαι."

Έγραφε ποίηση στοιχισμένη στ' αριστερά.

13.

Ναι. Έτσι είναι όπως τα λες.

Άμα ψάξεις βαθιά

βρίσκεις σπίτια δίπατα

πουχουν στο κατώι πύλινα δοχεία

λίγη ώρα μακρυά από τη θάλασσα

και κοψοχρονιάς.

Και στο βουνό είν’ όμορφα

με δέντρα και ποτάμια

με γυναίκα και μια γίδα είσαι εντάξει.

Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει

ν’ αλλάξουμε τον κόσμο

κι αυτό δε γίνεται με εξοχή.

Τόχαμε πει αυτό.

Ψάχναμε να βρούμε όπλα

Ξέραμε

πως όλοι πεθαίνουνε

αλλά υπάρχουνε θάνατοι που βαραίνουνε

γιατί διαλέγουν οι ίδιοι τον τρόπο.

Και μεις αποφασίσαμε

το θάνατο στο θάνατο

γιατί αγαπάγαμε πολύ τη ζωή.

Ξέρω πως υπάρχουνε ατελείωτες ακρογιαλιές

και δέντρα μες στη θάλασσα

κι ο έρωτας είναι σπουδαίο πράμα.

Αλλά έπρεπε πρώτα να τελειώνουμε με τα γουρούνια.

Ήρθες εδώ και κάπνιζες

κοιτώντας τα σανίδια.

Ήσουν αόριστος και μακρινός

κοκκίνιζες σαν τα κορίτσια

ούτε κουβέντα για όλα αυτά

ούτε κι εγώ σου μίλησα

σουπα μονάχα «μη χάνεσαι»

και συ μου είπες «ναι μωρέ»

κι έφυγες ξεχνώντας τα τσιγάρα σου.

Έδωσα μια και γώ

έτσι όπως έχω δει

να κάνετε οι άντρες

και τρύπησα με το δάχτυλο

πέρα για πέρα το πακέτο.

Δεν ήτανε κι η μάρκα μου «μωρέ».

3.

Με το κεφάλι θρύψαλα

απ’ τη μέγγενη των παζαριών σας

την ώρα της αιχμής και κόντρα στο ρεύμα

θ’ ανάψω μια μεγάλη φωτιά

και κει θα ρίξω όλα τα Μαρξιστικά βιβλία

έτσι που να μη μάθει ποτέ η Μυρτώ

τα αίτια του θανάτου μου.

Μπορείτε να της πείτε

πως δεν άντεξα την Άνοιξη ή πως πέρασα με κόκκινο.

Ναι. Αυτό είναι πιο πιστευτό.

Με κόκκινο. Αυτό να πείτε.

26.

σημείωμα της άλλης μέρας.

ΜΑΝΟΥΛΑ

σου αφήνω 200δρχ. να πάρεις απ’ τη λαϊκή φασολάκια απ’ αυτά που λέει ο ποιητής γιατί τ’ άλλα είναι ακριβά και δε φτάνουνε. Νάχουνε πολύ ζουμί να βουτάμε. Βγάλε ένα κλειδί για το παιδί. Όλα τα χάνει μες στο δρόμο. Πέρνα του το σ' ένα κορδόνι στο λαιμό βρες ένα χρώμα γαλανό να μη στεναχωριέται. Έτσι όπως το πάει θα μένει πάντα έξω. Βάλε σ' ένα ποτήρι του κρασιού κάτι λουλουδάκια που ζωγράφισα την ώρα που κοιμόσταστε. Θα σας αρέσουν. Και πρόσεχε ρε μάνα πού πλένεις τα τζάμια, έκοψες απ' τη χαλκομανία την πατούσα του ακροβάτη και τώρα αγριοκοιτάει εμένα που στέκει μετέωρος στο τεντωμένο σκοινί. Πέταξε να παν στο διάολο τα νάυλον σακουλάκια που μαζεύεις θα μας πνίξουνε και τις πρωτομηνιές με τους αγιασμούς που μας ραίνεις στόχω πει εκατομμύρια φορές δε μ' αρέσουν αυτά.

Σ' ΑΓΑΠΑΩ.Μη νομίζεις ξέρω πόσο κουράζεσαι να ζωντανεύεις τα όνειρα. Μα το παιδί είναι μικρό κι εγώ στριμωγμένη. Μη βάλεις πάλι τις φωνές και μουρμουράς μονάχη πως όλο ζω με ψέματα έμαθα και το παιδί κι είμαι ονειροπαρμένη.

Δεν ξέρω όμως μάνα άλλο τρόπο να ζώ.

Είναι κι αυτός μάνα ένας τρόπος να ζήσεις.

Σας αγαπώ πολύ και τις δύο. Μην κλαις.

Πάω να κοιμηθώ.

Έχω να ονειρευτώ

-λεπτομέρειες δηλαδή μείνανε-

απ' αύριο δε θα κλαίει κανένας.

32.

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.

Να  το θυμάσαι Μαρία. 

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη 

-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα. 

Άκου θάρθει καιρός 

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς 

δε θα βγαίνουν στην τύχη 

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές 

με γερμένους απέξω 

Και τη δουλειά  

θα τη διαλέγουμε 

δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια. 

Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα 

κι άλλοι με νότες. 

Να φυλάξεις μονάχα 

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό 

λέξεις και έννοιες σαν και αυτές 

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός 

για το μάθημα της ιστορίας. 

Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί. 

Και θαρθούνε κι άλλοι. 

Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά- 

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω 

κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο: 

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος". 

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!  

Παρ' όλα αυτά Μαρία. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ 

ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ...

Η ΓΛΩΣΣΑ. Από τα ομορφότερα δώρα φύσης και ανθρώπου προς άνθρωπο, αλώθη. Εννοιες και λέξεις προδώσανε τον Ανθρωπο. Παραπληροφορούνε. Μετατράπηκαν,για τους πιο ευαίσθητους, σε μοναχικό τρομώδες παραλήρημα. Οι υπόλοιποι; Καμμιά ερώτηση, καμμιά απάντηση, καμμιά επικοινωνία. Η μαγεία των αριθμών μετατράπηκε στο εξευτελιστικό "Πόσα;" 

    Δεν είμαι σοφή,ούτε φιλόσοφη.Δεν ξέρω καν αν είμαι ηθοποιός ή ποιήτρια.Γι αυτό που είμαι σίγουρη για μένα είναι πως αγαπάω με ερωτικό πάθος τον Άνθρωπο. Ζητάω ταπεινά συγχώρεση απ αυτούς που αληθινά σκύψανε στην ψυχή του Ανθρώπου,είτε σα διανοούμενοι ή σαν τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη-παραδείγματα γραφής,ψυχής,θρύλου,ζωής. Σ όλους τους συμπατριώτες μου-κάποιοι ασέλγησαν πάνω τους.Χάθηκαν έννοιες πρωταρχικές, όπως: σεβασμός, αλληλεγγύη, ελευθερία, αγάπη. Θεωρώ καθήκον μου να μιλήσω,γιατί είμαι σίγουρη ότι το εργαλείο γλώσσα (κώδικας για μένα ψυχής) οι όποιες πολιτικές και υψηλότερα ιστάμενες εντολές... εξετελέσθησαν με πλήρη επιτυχία. Δυστυχισμένοι κι αυτοί...

    Η Ελλάδα είναι τόπος δύναμης. Ο Ηράκλειτος πάτησε εδώ. Και όχι μόνον αυτός.Η πατρίδα είναι Φως. Ηλιος. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση:μια χούφτα γης και να υπάρχει ακόμα. Είμαστε όμως τώρα στην ύψιστη ιστορική της στιγμή. Αισθάνομαι,άλλωστε ποιος άλλος λόγος να μπαίνω σε τέτοιο θέμα,πως τώρα μπορούμε. Εχουνε όλα καταρρεύσει. Θάνατοι από φωτιά στην Ελλάδα... μπερδευτήκανε όλοι, όλα. Ξεχάσανε τον κοινό τους όρκο. Πουλάνε έναντι φαστ φουντ τον Ολυμπο,τα νησιά του Ελύτη.

    Πιστεύω πως σε κάθε Ελληνα, ό,τι όνομα και να του δίνει,κοιμάται μέσα μας ένας Χριστός. Για μένα Θεός είναι η Αλήθεια. Αυτό-πως να το πω-το όπλο μας είναι ισχυρότερο κι απ το τελειότατης επίσης εκτέλεσης όπλο οριστικού θανάτου. Μιλώ για την ηρωίνη γιατί αποδεκάτισε παιδιά. Είναι θέμα τιμής, λοιπόν, διότι πολεμιστές και πολεμίστριες είμαστε,να γείρουμε λίγο και ξανά να θυμηθούμε. Θέλω να ξαναβρεθούμε. Δε θέλω να χαθούμε.

    Κατερίνα

ΥΓ. Η θρησκεία και η πολιτική με το βήμα της χήνας τον πλανήτη μας διασχίζουνε. Τα λάβαρα στα χέρια της θρησκείας ανεμίζουνε. Τα όπλα; Η ιεραρχικά δομημένη, η πάντα ίδια κρατική εξουσία. Απ' όσο μπορώ να λέω ότι θυμάμαι, πάντα το ίδιο πίστευα. Το ίδιο για ό,τι έβλεπα κι έλεγα -και πάντα με τις λέξεις “τρελή” κι “αναρχοτρομοκράτισσα” με λιθοβολούσαν. Ύστερα από πολλά χρόνια κομμουνιστικής ακαμψίας, τσάκισα. Κι απ' το χτύπημα, έχοντας όσο μου είναι μπορετό το νου μου, αφήνομαι σαν καλαμιά ευλύγιστη, που όμως δε σπάει σ' αυτό που λέγεται μοίρα μου. Κι αυτή η αδιανόητη, ξέφρενη πορεία μου δεν είναι προς κατανάλωση. Δεν είναι για παροδικές συνεντεύξεις. Δεν είμαι αλάθητη κι είμαι βαθιά κουρασμένη. Πολλές κινήσεις μου, έτσι που έζησα, για μένα είναι βρώμικες. Ζητάω συγγνώμη.......

Έφυγε σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια (στις 3 Οκτώβρη του 1993).

"ένας θάνατος που βαραίνει, γιατί διάλεξε αυτός τον τρόπο"