Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

exulansis



If the moon smiled, she would resemble you.
You leave the same impression
Of something beautiful, but annihilating.
Both of you are great light borrowers.
Her O-mouth grieves at the world; yours is unaffected,
And your first gift is making stone out of everything.
I wake to a mausoleum; you are here,
Ticking your fingers on the marble table, looking for cigarettes,
Spiteful as a woman, but not so nervous,
And dying to say something unanswerable.

The moon, too, abases her subjects
But in the daytime she is ridiculous.
Your dissatisfactions, on the other hand,
Arrive through the mailslot with loving regularity,
White and blank, expansive as carbon monoxide.

No day is safe from news of you,
Walking about in Africa maybe, but thinking of me

(Sylvia Plath, "The Rival")
δεν ήσουν πάντα μπλε

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015

~into my arms~



By sea-girls wreathed with seaweed red and brown
Till human voices wake us, and we drown.

Στην αρχή, ο Τομπίας παρακολουθούσε τη θάλασσα όπως αυτοί που τη γνωρίζουν καλά, με το βλέμμα καρφωμένο σ' ένα μόνο σημείο του ορίζοντα. Την έβλεπε ν' αλλάζει χρώματα. Την έβλεπε να σβήνει και να ξαναγίνεται αφρισμένη και βρώμικη, να ρεύεται και να βγάζει σκουπίδια όταν οι μεγάλες βροχές αναστάτωναν τη θυελλώδη χώνεψή της. Σιγά-σιγά έμαθε να την παρακολουθεί όπως αυτοί που ξέρουν καλύτερα, δίχως ούτε να την κοιτάζει, αλλά δίχως να μπορεί να την ξεχάσει, ακόμα και στον ύπνο του.

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

beauty goes 299 792 458 m / s


κι ένα λευκό γιασεμί
γέμιζε μάτια
το παρασκήνιο




Ay que bonito es volar
A las dos de la mañana
A las dos de la mañana
Y ay que bonito es volar, ay mamá

Volar y dejarse caer
En los brazos de tu hermana
En los brazos de tu hermana


"σαν απόηχος τραγουδιού που σε επισκέπτεται απρόσκλητα για να σου κάνει συντροφιά, όταν δεν ξέρεις πώς να πεις αυτό που σε πονάει, και το τραγούδει λέει τα λόγια που εσύ δεν μπορείς να πεις"
(παράπλευρες καθημερινές απώλειες, περικλής κοροβέσης)


Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Reaching for...


The art of losing isn’t hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn’t hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother’s watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn’t hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn’t a disaster.

—Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan’t have lied. It’s evident
the art of losing’s not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.

"One Art", Elizabeth Bishop

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Μετατοπίσεις.


αν δεν αλλάξεις θέση
ν' αλλάξει η βαρύτητα
μέσα σου
δεν θα το καταλάβεις

(θαλύπη: 
μια μοναδική κοφτερή λεπτομέρεια)

ψάχνω αλήθεια
μια γωνιά
να στέκομαι
πάνω στις λέξεις

(προοπτική)

και απο 'κεί


"Ο στοχασμός δεν έχει ανάγκη αποτελέσματα: ο στοχασμός μπορεί να έχει ως στόχο τον εαυτό του και μόνο. Εγώ στοχάζομαι δίχως λέξεις και πάνω στο τίποτα. Αυτό που μου κάνει τη ζωή δύσκολη είναι το να γράφω."  Clarise Lispector

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

Criptomnesia.


«Η Πτήση»
(Δ. Περοδασκαλάκης)

Λέω κι απόψε να δοθώ στον άνεμο
Μιά γύρα της ψυχής μου για να κάνω
Απόψε που έχει καταιγίδα.
Κι απαγορεύονται οι πτήσεις και οι πλόες.

Είναι ευκαιρία ένα ταξίδι στον αιθέρα
Χωρίς τους βόμβους μηχανών

Ανάγκη κάθε τόσο η ψυχή

Την πτήση της να κάνει στο κενό.


θυμάμαιθυμάμαιθυμάμαι
νότεςκαιλαμαρίνες
γεμάτες λόγια
πτώσεις
ελεύθερες

Σάββατο 23 Μαΐου 2015

θαλάσσια τέρατα / βυσσινόκηπος [homenaje]



από την παραλία στο βυσσινόκηπο: Λένα Κιτσοπούλου

[Ξεροκατάπια. Έφτυσα πάνω στον καθρέφτη. Γύρισα το βλέμμα μου προς την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Στο διπλανό μπαλκόνι, ακριβώς κάτω από το φεγγάρι, ένα χοντρό παιδί με πορτοκαλί μπρατσάκια προσπαθούσε να καβαλήσει τα κάγκελα. Να περάσει από την έξω μεριά. Η χοντρή πίσω από τον τοίχο έκλαιγε γοερά και κάθε τόσο ψέλλιζε την λέξη "αχινός" μέσα από τα δόντια της.

Ξανακοιτάχτηκα στον καθρέφτη μου και είδα το πρόσωπό μου στραπατσαρισμένο, το στόμα μου ορθάνοιχτο και τα μάγουλά μου γεμάτα δάκρυα. Άκουσα ένα ουρλιαχτό μέσα στη νύχτα. Μετά από ώρα κατάλαβα ότι ήταν δικό μου.] 

Απόσπασμα: "Θαλάσσια τέρατα", Το Μάτι του Ψαριού, Λένα Κιτσοπούλου