Εγώ υποθέτω πως είναι έτσι. Εμείς (η αδιαίρετη θεότητα που δρα μέσα μας) ονειρευτήκαμε τον κόσμο. Τον έχουμε ονειρευτεί ανθεκτικό, μυστηριώδη, ορατό, πανταχού παρόντα στο χώρο και σταθερό στο χρόνο. Έχουμε επιτρέψει, όμως, στη δομή του ανεπαίσθητες, αιώνιες ρωγμές μη λογικής για να ξέρουμε ότι είναι ψεύτικος.
απόσπασμα από το "Avatares de la tortuga" του Jorge Luis Borges
απόσπασμα από το "Nueva refutación del tiempo" του Jorge Luis Borges
And yet, and yet... άρνηση της γραμμικότητας του χρόνου, άρνηση του εγώ, άρνηση του σύμπαντος: είναι εμφανής απελπισία και κρυφή παρηγοριά. Το δικό μας πεπρωμένο (σε αντίθεση με την κόλαση του Swedenborg και την κόλαση της θιβετιανής μυθολογίας) δεν είναι τρομακτικό γιατί είναι εξωπραγματικό, είναι τρομακτικό γιατί είναι αμετάκλητο και από σίδερο. O χρόνος είναι η ουσία του να υπάρχεις. Ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που με σέρνει, αλλά εγώ είμαι το ποτάμι. Είναι ένας τίγρης που με σπαράζει, αλλά εγώ είμαι ο τίγρης. Είναι μια φωτιά που με καίει, αλλά εγώ είμαι η φωτιά. Ο κόσμος, δυστυχώς, είναι πραγματικός, εγώ, δυστυχώς, είμαι ο Μπόρχες.
