desengaño

κάθε απομυθοποίηση και μια απελευθέρωση απ' αυτές της janis
που δεν έχεις τίποτα να χάσεις. πέφτουμε.
κι είναι το χάος βαθύ       ένα ταξίδι.

étouffer

διακριτικά / θα επιστρέψω στη σιωπή



There is a pain—so utter—
It swallows substance up—
Then covers the Abyss with Trance—
So Memory can step
Around—across—upon it—
As one within a Swoon—
Goes safely—where an open eye—
Would drop Him—Bone by Bone.
(emily dickinson)



κι αυτό που ράγιζε τόσο καιρό / τώρα πια έχει σπάσει

[humanity] closed for business

Σαν τον κορμό του πλάτανου. Ξύλο εξουθενωμένο και ξύλο ζώπυρο. Ξύλο της καρτερίας και ανταρτεμένο. Πάνω που λες ο θάνατος θα συλλαβίσει την έξοδο, πάνω που λες δεν πάει λοιπόν αυτό το παραμύθι παρακάτω, νερό υπόγειο αναβάλλει - και το μηδενισμένο αντέχει, και πάλι κύκλους γράφει, πλέκει τραγούδια τους λυγμούς και ιστορεί την εμμονή του ήλιου την αλάθευτη. Και υψώνεται. (π. μπουκάλας, οπόταν πλάτανος)

Ξέχασε τ' όνομά της όπως ξεχνάς 

να κάνεις κάτι μέσα στη μέρα. 

(θ. σ. la folie 13)

μέχρι που σκοτεινιάζουνε τα πάντα και

γίνεται εύκολη η φυγή δε βλέπεις τη σκια σου και δε σε ρωτά κανείς ποιον έχασες τι ψάχνεις στο σημείο που διχάζεται ο δρόμος 

(ο κήπος των πριγκίπων, ν. μπακόλας)

μια ανεξέλεγκτη ζωή που να μην είμαι υποχρεωμένος κάθε φορά στη δική σου αγκαλιά να νιώθω το ίδιο που αισθανόμαστε όταν αρχίζει ο χειμώνας και βγάζουμε τα μάλλινα απ' το σεντούκι κοιτάζουμε με προσοχή τα φθαρμένα γάντια τα παλιά πουλόβερ τα κασκόλ κι αναγκαζόμαστε να κάνουμε τη σκέψη ότι μπορούν να φορεθούν αφού δε βρίσκουμε μιαν άλλη λύση και κείνη τη χρονιά μέχρι να 'ρθει η άλλη άνοιξη να ζεσταθεί το φυλλοκάρδι μας γιατί επιστρέφοντας στο ίδιο το σημείο απ' όπου είχαμε ή ενομίζαμε ότι είχαμε ξεκινήσει διαπιστώνουμε πως η γραμμή που γράψαμε είν' ένας κύκλος ένας ατέρμονος κοχλίας και ότι η φθορά είναι αναπόφευκτη η κατανάλωση του έργου E=mc2 πως πρέπει να πληρώσει το m το δικό μας το δικό σου το δικό μου τέλος πως όσο και αν είμαστε απρόθυμοι δυσκίνητοι διστακτικοί το έργο θα 'χει πια συντελεστεί θα είναι μια σπατάλη από δύσπνοιες άσπρα μαλλιά και πονεμένα κόκκαλα χαμένες οδοντοστοιχίες μια σταθερή ποσότητα χλωροφόρμιου και αναλγητικών και επιδέσμων

Mad girl's love song.

"I shut my eyes and all the world drops dead;
I lift my lids and all is born again.
(I think I made you up inside my head.)

The stars go waltzing out in blue and red,
And arbitrary blackness gallops in:
I shut my eyes and all the world drops dead.

I dreamed that you bewitched me into bed
And sung me moon-struck, kissed me quite insane.
(I think I made you up inside my head.)

God topples from the sky, hell's fires fade:
Exit seraphim and Satan's men:
I shut my eyes and all the world drops dead.

I fancied you'd return the way you said,
But I grow old and I forget your name.
(I think I made you up inside my head.)

I should have loved a thunderbird instead;
At least when spring comes they roar back again.
I shut my eyes and all the world drops dead.
(I think I made you up inside my head.)"

sylvia plath
σαν σήμερα

[hellebore]

και τα σύγνεφα πήγαιναν. Είχαν αρχίσει κάτι ζουγραφιές στους ορίζοντες σαν έρωτες -σε πέτρα σκληρή- σκαλισμένοι. Κι έβλεπες να γίνετ' εκεί ένα όνειρό σου σαν φοίνικας, ή ένα μυστικό σου παραπέρα, σαν ψάρι.

(από το σόλο του φίγκαρω του γ.σκαρίμπα)